بین صدای هق هق گریه هام و صدای خوردن قطره های بارون روی سقف شیروونی گاهی صدای حرف زدن بقیه رو می شنیدم. خیلی آهسته حرف می زدن ولی صداشون رو می تونستم بشنوم. بدون شنیدن هم می شد حدس زد که راجع به چی دارن حرف می زنن. من خودم گفته بودم که با همه چیز موافقم. گریه کردن نداشت دیگه ولی جلوی اشک هام رو نمی تونستم بگیرم. یاد اون سالی افتادم که موقع جنگ رفته بودیم روستای پدری تا از بمبارون در امان باشیم. توی یه روز، دو بار کشته شدن دو تا گوسفند رو دیدم. به نظر کار سختی نمی اومد واسه قصاب. دلم واسه حیوون بیچاره می سوخت. دست و پا می زد ولی کسی کمکش نمی کرد و حالا من! کسی قرار نبود به من کمک کنه. شاید واسه تنها بودنم بود که گریه می کردم نه واسه ی سرنوشتی که منتظرم بود. برام چایی آوردن. قند باهاش نبود. کسی اینجا نمی دونه که من چایی تلخ می خورم، شاید یادشون رفته قند بیارن یا شاید براشون مهم نیست. شاید دارن به گریه کردنم اعتراض می کنن. مرغ ها قبل از مردن کلی دست و پا می زنن. بیشتر از گوسفندها. چاقو رو کنار استکان چایی جلوم گذاشتن. "دیگه وقتش رسیده. پاشو دخترم." دستش رو گذاشت روی شونم. شاید فکر می کرد که ترسیدم و می خواست به من جرأت بده. وقتی از جام بلند شدم پاهام کرخت شده بودن. تعادلم بهم خورد و پام خورد به استکان. چایی ریخت روی قالی و پاهای من. داغ نبود. خم شدم و چاقو رو برداشتم. پاهام هنوز مور مور می شدن. در خونه رو که باز کردم، صدای بارون و قیل و قال مرغ های توی مرغ دونی با هم قاتی شد. دستش رو گذاشت پشت کمرم و به آرومی به طرف مرغ دونی هدایتم کرد. از زیر سایه بون جلوی در اومدم بیرون و طولی نکشید که سر تا پا خیس شدم. دیگه نمی دونستم کدوم قطره بارونه و کدوم اشک. کرختی همه ی وجودم رو گرفته بود و قدم هام سنگین و سنگین تر می شدن. به دستم نگاه کردم تا مطمئن شم که چاقو هنوز توی دستمه. صدای قیل و قال مرغ ها بلندتر شده بود. صدای دیگه ای نبود. محمد حتما تا حالا چندتاشون رو کشته بود. ازش متنفر نبودم ولی فکر این که یه زمانی دوستش داشتم حالم رو به هم میزد. چطور می تونست با این خونسردی حیوونای بیزبون رو بکشه؟ رسیدم کنار در مرغ دونی. پاهام از کار افتادن. تمام بدنم خشک شده بود. نمی دونم چند وقت جلوی در خشکم زده بود ولی وقتی به خودم اومدم محمد داشت اسمم رو صدا می کرد. نگاهش خالی بود از احساس. صورتش پوشیده بود از قطره های خون و پیرهن و شلوارش قرمز شده بود. "مطمئنی؟ پرسیدم مطمئنی؟ هنوزم دیر نشده. میتونی کنار بکشی. این همه مرغ تو دنیا می میره ..." دلم می خواست با محکم ترین سیلی دنیا ساکتش کنم . دستم رو بلند کردم. وقتی ترس رو تو چشماش دیدم یادم اومد که چاقو هنوز توی دستمه. دستم رو پایین آوردم و از کنارش رد شدم. مرغ دونی تاریک تر از بیرون بود و برای چند لحظه چیزی رو درست نمی دیدم. بوی خون و کاه و گه مرغ. بوی مرگ. یاد داستانی افتادم که چند وقت پیش برام خونده بود کسی:"... آدم ها وقتی می میرن گاهی خودشون رو خراب می کنن ...". چشمام به تاریکی مرغ دونی عادت کرده بودن و حالا داشتم می دیدم که وقتی من توی خونه داشتم گریه می کردم، محمد مشغول چه کاری بوده. نه این که نمی دونستم ولی چنین صحنه ای رو حتی توی کابوس هام هم ندیده بودم. لاشه های مرغ های سر بریده روی هم تل انبار شده بودن و رد سیاه خون همه جا رو پوشونده بود. از ته مرغ دونی صدای یه چند تا مرغ می اومد. هوای سنگین مرغ دونی یه جور حس تسلیم ابدی رو القا می کرد. کسی اینجا به دنبال کمک نبود.همه منتظر بودن که سرنوشتشون ، هر چی که هست، به سراغشون بیاد. اشک همه چیز رو برام محو کرد. چاقو از دستم افتاد. محمد چیزی گفت از پشت سرم. دلم می خواست خفه اش کنم ولی رمقی توی تنم نمونده بود. کاری از من بر نمی اومد همون طور که کاری از مرغ ها بر نیومده بود. چاقو رو از زمین بر داشت و دستم رو گرفت. دستش از خون نیمه خشک شده چسبناک بود. "بیا. خودت رو بیشتر از این اذیت نکن. زیاد طول نمی کشه." روی یه تل از کاه نشوندم و به طرف انتهای مرغ دونی اشاره کرد: "غیر از مرغ تو، دو تا مرغ دیگه مونده. می خوای نشونت بدم که چطوری باید سرش رو ببری ؟" به ته مرغ دونی زل زدم. مرغ ها داشتن دونه می خوردن. شاید می دونستن که این غذای آخرشونه. شاید داشتن سعی می کردن که با مشغول شدن به یه کار روزمره ترسشون رو فراموش کنن. شایدم فکر می کردن که اگه به روی خودشون نیارن، سرنوشتشون عوض می شه. شاید فکر می کنن نوبت اونها امروز نیست یا این که ... . با دو تا مرغ زیر بغلش اومد طرف من. مرغ ها رو گذاشت روی زمین جلوی پام. پخش زمین شدن هر دو شون. پاهای افلیجشون کج و خم شده، انگار که از خمیر درست شده بودن. با این پاهای افلیج چقدر می تونستن دست و پا بزنن؟ چاقو رو از کنارم برداشت، گردن مرغ رو گرفت و از زمین بلندش کرد. مرغ بی صدا به من زل زده بود. سرش رو گذاشت روی کف سنگی و شروع کرد به بریدن سر مرغ. چشمهام رو بستم. مرغ دوم هم مرده بود وقتی دوباره چشم هام رو باز کردم. آروم از جام بلند شدم. نوبت من رسیده بود. راه فراری نبود و من خودم قبول کرده بودم. چاقو رو از زمین برداشتم. روی زمین دراز کشیدم. مرغم به من خیره شده بود. آیا می دونست که به خاطرش دارم این کار رو می کنم؟ مهم نبود. "دواهاش رو بهش می دی من که نباشم؟" محمد با سرش تأیید کرد. تمام بدنم کرخت بود و خون روی صورت محمد قرمزتر و بیشتر می شد.
** توضیح: این یه خواب عجیبی بود که چند شب پیش دیدم. به طرز غیر معمولی خوابم واقعی به نظر می رسید. سعی کردم یکم از حالت بی سروتهی که معمولا خواب ها دارن درش بیارم ولی شاید یکم فضاش به همین خاطر عوض شد. این خونه و مرغ دونی رو من توی بچگی هام یه جایی دیدم ولی یادم نمیاد کجا!
