بپر

بر روی یک پل بلند

مردی در حالی که دستانش را از هم باز کرده

ایستاده و همچنان مردد است
مردم دسته دسته هجوم می آورند

من هم از قافله جا نمی مانم

می خواهم از نزدیک ببینم

خودم را به جلوی جمعیت می رسانم
و فریاد می زنم

مرد می خواهد از پل پایین بیاید
مردم احساس انزجار می کنند

ازدحام می کنند
و نمی خواهند بگذارند پایین بیاید

ناچار مرد دوباره از پل بالا می رود

و جمعیت به خشم می آید

می خواهند دل و روده اش را بیرون بکشند

و فریاد می زنند

بپر

من را رها کن
بپر
مرا نا امید نکن

به خاطر من بپر
به سمت نور بپر

بپر

حالا مرد شروع به گریستن میکند

( و ابری از خفا به حرکت در می آید)

از خود می پرسد من چه کرده ام؟

(خورشید را می پوشاند و هوا سرد می شود)
فقط می خواستم منظره را تماشا کنم

(مردم نظم را در هم می ریزند)
و به آسمان غروب نگاه کنم

و مردم فریاد میزنند

بپر

آنها فریاد می زنند

بپر
من را رها کن
بپر

مرا نا امید نکن

به خاطر من بپر

به سمت نور بپر

بپر

ابری از خفا به حرکت در می آید

خورشید را می پوشاند و هوا سرد می شود

ولی هزاران خورشید تنها برای تو می سوزند

من پنهانی از پل بالا می روم

و از پشت هلش می دهم

او را از این ننگ رها می سازم

و بر او فریاد می زنم

بپر

خودت را رها کن

بپر

مرا نا امید نکن

به خاطر من بپر

بپر

مرا نا امید نکن

Get this widget Track details eSnips Social DNA