خواب

لبه ی پشت بامی نشسته ام. خیابان زیر پایم هنوز آسفالت نشده و خاکی است. می دانم که می توانم پرواز کنم. کافی است کمی قدم هایم را تند کنم و در فاصله ی بین تند راه رفتن و دویدن ، کمی به پاشنه های پایم فشار بیاورم. قالیچه ای را که تازه بافته ام از لبه ی دیوار آویزان کرده اند تا خشک شود. انگار که بعد از بافتن ، مریم رویش نقاشی کشیده بود و هنوز رنگ خیس بود. قدم هایم را تند کردم و از پنجره پریدم توی خانه. هیچ کس خانه نیست و حس تنهایی بدی دارم. قرار است مهمان ها برسند و من نمی دانم تنهایی چه کاری از من بر می آید. صدای گریه ی یک بچه می آید. مهمان ها دارند از راه می رسند. دارم چایی به مردم تعارف می کنم و هیچ کسی به من نگاه نمی کند. همه سیاه پوشیده اند. کسی در می زند و قبل از این که در را باز کنم از خواب بیدار می شوم. اشک در چشم هایم حلقه زده و تنها چیزی که به ذهنم می رسد این قطعه از شعر سهراب است که این اواخر زیاد گوشه و کنار هر کاغذی می نویسمش ، وقت هایی که بیکارم:

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،
زنگ باران به صدا می آید.
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است.